راهکارها و موانع ورزش بانوان

براساس نتایج بدست آمده از تحقیقات گوناگون در سراسر دنیا، ورزش نه تنها باعث سلامت جسم، نشاط و شادابی روح همگان می شود بلکه سلامت فکر و ذهن جوانان را نیز تحت الشعاع خود قرار می دهد. با این وجود کمبود امکانات ورزشی و هزینه بالای آن همواره یکی از موانع بزرگ در راه ترویج و بهینه سازی فرهنگ ورزش در کشور ما خصوصاً در میان دختران و زنان بوده است.در حالی که تعداد زیادی از جمعیت کشور ما را زنان تشکیل می دهند و با توجه به اهمیت حضور زنان در عرصه های مختلف فرهنگی، اجتماعی، ورزشی و … همچنین پتانسیل موجود در این قشر عظیم از جامعه، امکانات موجود پاسخگوی نیاز علاقه مندان این قشر نیست.همانطور که می دانیم سلامتی زنان و دختران در هر جامعه ای به لحاظ احراز دو نقش مادری و همسری و تأمین سلامت خانواده و اجتماع، رشد و تعالی فرزندان را نیز به همراه دارد. اما به دلیل نبود فضای کافی و تجهیزات مناسب این قشر عظیم در جامعه از داشتن فضای اختصاصی ورزشی و امکانات در بیشتر موارد محروم هستند. از این رو سلامت آنان درمعرض آسیب های جدی قرار دارد.براساس آمارهای موجود در اداره کل ورزش بانوان سازمان تربیت بدنی تا سال ،۸۲ اماکن ورزشی، ورزش بانوان در استانهای مختلف سراسر کشور به سه دسته اماکن ورزشی دولتی تربیت بدنی که مستقیماً زیر نظر سازمان تربیت بدنی اداره می شوند، اماکن ورزشی غیرتربیت بدنی که زیر نظر ادارات دولتی نظیر سازمانها، وزارتخانه های مختلف مانند شرکت نفت، شهرداری ها و غیره قرار دارند و اماکن ورزشی خصوصی تقسیم می شوند . طبق این تقسیم بندی ۱۱۸۴ مرکز ورزشی دولتی تربیت بدنی، ۱۶۶ مرکز ورزشی غیرتربیت بدنی و ۱۱۷۰ مرکز ورزشی خصوصی در استانهای مختلف کشور وجود دارد، که از این تعداد ۸۵۶ مرکز به صورت نیمه وقت (تا ظهر) و ۵۶۲ مرکز به شکل تمام وقت در اختیار بانوان قرار دارد. به طور مثال تهران دارای ۴۶۹ مرکز ورزشی دولتی تربیت بدنی و ۵۹۱ مرکز خصوصی ورزش بانوان، سمنان دارای ۱۰ مرکز ورزشی تربیت بدنی، یک مرکز دولتی غیرتربیت بدنی و دو مرکز خصوصی است که ۱۱ مرکز ورزشی به صورت نیمه وقت و یک مرکز ورزشی به شکل تمام وقت اداره می شوند. همچنین می توان به یک مرکز ورزشی نیمه وقت و سه مرکز ورزشی تمام وقت دولتی تربیت بدنی بانوان در کهگیلویه و بویر احمد اشاره کرد، که با توجه به آمار موجود این استان دارای کمترین تعداد اماکن ورزشی بانوان در سطح کشور است.

ساعات کم؛ امکانات نامناسب:

اختصاص تنها ساعاتی از صبح به ورزش بانوان در اکثر مراکز ورزشی سطح کشور از جمله مواردی است که تعداد زیادی از زنان و دختران به آن معترضند، زیرا براساس این تقسیم بندی زمانی طیف وسیعی از آنان که شامل محصلین و کارمندان می شوند از گردونه پرداختن به ورزش در رشته های مختلف جهت حفظ تندرستی و سلامت روح به طور غیرارادی و ناخودآگاه خارج می شوند.مهسا .ت یکی از مراجعه کنندگان به باشگاه های ورزشی با اشاره به این که در فرهنگ ما ورزش بانوان چندان نهادینه نشده و جدیداً مورد توجه قرار گرفته است می گوید: «جامعه ورزشی ما آن بهایی را که به آقایان می دهد به خانم ها نمی دهد. خانم ها می توانند از ۸ صبح تا دو بعد از ظهر از امکانات باشگاه ها استفاده کنند، علاوه بر آن در روزهای تعطیل تقریباً در تمام ساعات این مراکز در اختیار مردان است و خانم های شاغل نمی توانند از این مراکز استفاده کنند. حداقل باید تعدادی از مراکز ورزشی، ساعاتی از بعد از ظهر و شب را به خانم ها اختصاص دهند تا زنان شاغل نیز بتوانند از امکانات ورزشی موجود استفاده کنند.» وی دلیل پرداختن به امر ورزش از سوی خود را تأمین سلامت روح، برخورداری از یک آناتومی و سطح انرژی مناسب ذکر می کند و خواستار رسیدگی به وضعیت بهداشتی مراکز ورزشی، افزایش ساعات کار و تعداد مراکز مختص ورزش همچنین توجه بیشتر مسئولین به امر ورزش بانوان است.در یک نگاه اجمالی به مراکز ورزشی متوجه خواهیم شد، واقع شدن در محیط های دربسته، با تهویه نه چندان مناسب، اغلب کوچک و تا حدی تاریک از جمله مشخصه های اصلی بیشتر این مراکز هستند، عواملی که نه تنها باعث ایجاد انگیزه در افراد نمی شوند بلکه در بسیاری از موارد باعث دلزدگی آنان می شوند. به همین دلیل بسیاری از افراد بعد از مدت کوتاهی مراجعه به این مراکز بدون توجه به اصل تأمین سلامت روح و جسم خود از طریق پرداختن به ورزش از آمدن به چنین باشگاه هایی منصرف می شوند.خانم ابراهیمی مدیر یک باشگاه ورزشی خصوصی ویژه بانوان با بیان این مطلب که نسبت به چند سال گذشته تعداد دختران و زنان مراجعه کننده به باشگاه حدوداً دو برابر افزایش یافته است، دلیل اصلی آن را افزایش نرخ رشد جمعیت جوان جامعه ذکر می کند و می گوید: «متأسفانه ورزش در میان بانوان چندان جدی گرفته نمی شود، که شاید یکی از دلایل اصلی آن اختصاص فضاهای سرپوشیده بسته و کوچک با تهویه نامناسب برای ورزش بانوان است.» وی عدم کمک از سوی سازمان تربیت بدنی به مراکز ورزش خصوصی را دلیل اصلی بالا بودن شهریه این قبیل مراکز می داند و می افزاید: «باشگاه باید تمام هزینه های خود از قبیل خرید دستگاه، پرداخت دستمزد مربیان و سایر هزینه های جانبی را از محل شهریه های دریافتی تأمین کند. به تبع هر قدر هم که تلاش شود نمی توان میزان شهریه ها را تا حد زیادی کاهش داد.»

نظرات شما عزیزان: